Hij is helemaal verknocht aan de saxofoon, maar het zijn vooral de vette donkere en warme klanken van de baritonsaxofoon die Gerard van Nunen volledig hebben ingepalmd. Met zijn 75 jaar is hij nog steeds een belangrijke schakel in de baslijn van het Groot Harmonie Orkest. Gerard is inmiddels al 60 jaar een actief en gedreven muzikant. En opmerkelijk: hij is het laatste nog spelende lid sinds de fusie in 1969 waaruit Harmonie Kaatsheuvel is voort gekomen.

Brede muzikale interesse

Gerard van Nunen is muzikant in hart en nieren met een brede muzikale interesse. Dat blijkt wel uit de grote verscheidenheid aan orkesten waarin hij heeft gespeeld. 

Hij begon bij harmonie Euphonia en zette zijn muzikale ambities voort bij Harmonie Kaatsheuvel. Met de boerenkapel De Gladschieters en het familieorkest De Donderstenen ging hij muzikaal op de feesttoer en met de Big Band 4 Swing uit Haarenbegaf hij zich in een totaal andere muzikale wereld. Met het seniorenorkest De Langstraat freewheelt hij door alle mogelijke muziekstromen.

“Maar de harmonie blijft het meest trekken. Ik ben groot liefhebber van de klassieke harmoniemuziek”, legt Gerard uit.  “Marsen horen daarbij. Voor serenades destijds onontbeerlijk, maar ze hebben niet mijn voorkeur.”

In de afgelopen 60 jaar heeft Gerard een keur aan dirigenten meegemaakt. “Elk met hun eigen manier van dirigeren en interpreteren. En ook met hun eigen karakter en muziekkeuze. Van klassiek tot modern. Eigentijdse muziek die best veel van de muzikant vergt. Ik heb er veel van opgestoken. Ze hebben mij muzikaal gevormd.”

Hoogtepunten

Uit zijn Euphoniatijd zijn hem vooral de bedevaarten naar Kevelaer, waar ze met drie bussen naar toe gingen, bijgebleven. “Daar begeleidden we met pastoor Rietra de processies. Dat was altijd heel indrukwekkend. Daar ontmoette ik ook een vriendinnetje. Het was elk jaar een feestje om elkaar weer te zien.”

Ook aan de vele serenades bij zilveren bruiloften in restaurant De Steenbakker zegt hij mooie herinneringen te hebben. “Op tafel stonden altijd sigaretten en sigaren. Ik pakte altijd een sigaar voor mijn vader”, zegt hij met een bescheiden lachje.

Absolute hoogtepunten in de 60 jaar dat hij muziek maakt waren volgens Gerard de eerste prijzen met promotie met Harmonie Kaatsheuvel op concoursen in Enschede en Velhoven en het winnen van de Langstraatcup in Drunen. En natuurlijk Kaatsheuvel Danst en de edities van The Night of Harmonie. “Een soort proms met landelijk bekende artiesten en regionale zangers en dansers. Geweldig dat we dit toen nog konden organiseren.”

Gerard van Nunen was ook een van de uitverkorenen van Harmonie Kaatsheuvel, die met de fanfare Klein Maar Dapper uit Den Haag op 18 januari 1986 een 7-daagse concertreis naar Tsjecho-Slowakije  kon meemaken. De Hagenaars waren door ziekte en onderbezetting op zoek naar vervangers. Gerard: “De broer van onze dirigent Nico Haneveld zat in het bestuur van Klein Maar Dapper en dus was de link snel gemaakt. Onze optredens in Praag, Pilzen en Brno waren een hele belevenis. We pakten in Brno zelfs de eerste prijs in de vierde categorie tijdens het festival dat het motto ‘Musik für Frieden der Welt’ had meegekregen.”

Eerste lessen

Gerard was nog een broekie toen hij muziek begon te maken. In de derde klas van de Bernardusschool volgde hij zijn eerste blokfluitlessen. Op zijn twaalfde kreeg hij bij Euphonia, waar zijn vader Piet piston speelde, voor het eerst een serieus instrument in handen: de corhorn. “Een onhandig instrument om op de fiets mee naar les te nemen”, kijkt Gerard terug. “Ik moest elke week van de molen naar de Berndijk. Ik was er snel klaar mee. Daarom ben ik overgeschakeld op klarinet. Dat betekende wel dat ik elke zondagmorgen op de fiets naar Loon op Zand moest voor klarinetles in een klein kamertje bij Harry van den Breugel, lid van Concordia.”

Gerard zegt de inspanningen er graag voor over te hebben gehad, want toen hij op zijn vijftiende echt lid van Euphonia werd, lonkte op zijn 16^e een pasje waarmee hij gratis in het Euphoniagebouw naar de dans- en kermisactiviteiten mocht. Dat was altijd weer een feest. Daar maakte hij kennis met Elly en Riek Bergmans, de eerste vrouwelijke muzikanten in het harmonieorkest. “Met hen was het altijd een strijd voor de eerste plaats op de presentielijst. Wie bovenaan stond kreeg op de jaarvergadering een presentje. Ik heb ze nogal eens afgetroefd.”

Aangepaste saxofoon

Hoewel hij jarenlang de klarinet bespeelde, trok de saxofoon altijd zijn aandacht. Toen eenmaal de kans kwam om te switchen naar de altsaxofoon greep hij hem met beide handen aan. Enkele jaren later sloeg het noodlot toe en dreigde Gerard nooit meer te kunnen spelen. Hij was 35 toen hij een halve vinger verloor in een gloednieuwe machine die hij voor zijn eigen schoenfabriekje had aangeschaft. Gerard was 21 toen zijn vader, waarmee hij vanaf de vakschool samen werkte in hun bedrijf, stierf aan een hartaanval. Hij heeft toen de productie van kinderschoenen overgenomen.

Gerard vertelt dat hij door het ongeval met de machine ‘de F-klep op de saxofoon niet meer kon bedienen’. De oplossing had reparateur Christ Boom uit Vlijmen. Hij laste een extra klep op mijn saxofoon. Probleem was opgelost, maar de fantoompijn speelde vaak parten. Maar ja, ik ben een doorzetter. Ik zou en moest weer saxofoon spelen.”

Onder dirigent Peter-Paul van Esch maakte hij overgang naar de baritonsaxofoon die werkloos in de instrumentenopslag lag. Door te schuiven in de saxofoongroep ontstond er een betere bezetting. ”Het was een grote overgang”, spreekt hij uit ervaring. “Geen melodie meer en vooral begeleiding voor de mooie klankleur in het orkest. En er moest veel meer lucht in het instrument worden geblazen. Na een maand oefenen had ik het onder de knie en kon ik volwaardig in het orkest meespelen.”

De liefde voor de muziek heeft hij meegegeven aan zijn dochters Helen en Chantal. Helen speelde jarenlang in het groot orkest klarinet en Chantal maakte na jaren dwarsfluit de overgang naar de tenorsaxofoon. Op dit moment speelt Chantal nog bij De Kromme Noten. “Ik vind het geweldig welk hoog niveau onze jeugd haalt. Zoveel D-diploma’s in ons orkest. De opleiding is top. Als ik dan zie hoe ver Pieter Hunfeld, Bart Bergmans en Frank van Wanrooij (orkest van Tineke Schouten) zijn gekomen, dan geeft me dat een trots gevoel. Toch muzikanten uit mijn clubke”, zegt hij met een glimlach.

Toen Gerard op zijn 62ste met VUT ging besloot hij lid te worden van het seniorenorkest waar hij al regelmatig als invaller functioneerde. Het Seniorenorkest De Langstraat en omstreken is naast de harmonie zijn tweede muzikale uitlaatklep.

Verenigingsmens

Gerard van Nunen functioneert het beste op de achtergrond. Als verenigingsmens staat hij altijd klaar wanneer ze hem nodig hebben. Hij was samen met zijn vrouw José, die accordeon speelde bij Accordeola in Waalwijk, ook altijd actief bij alle activiteiten van de harmonie, zoals het dauwtrappen en het jaarlijkse harmoniefeest. Voor zijn verdiensten werd hij in 2015,  twee jaar na zijn huldiging voor zijn 50-jarig lidmaatschap, benoemd tot erelid van de vereniging.

Als vrijwilliger is hij ook al jaren betrokken bij Vincentius in Udenhout. Binnen de groep kunnen ze op Gerard rekenen en een van zijn vaste wekelijkse activiteiten is fietsen met een van de gehandicapte bewoners. 

De nazit na de repetities is voor Gerard heilig. Aan de bar vormt hij dan met Henk Stubbe, Jan van Laarhoven en Marino Ligtvoet het zogenaamde ‘schaduwkabinet’ waarin de ontwikkelingen van de harmonie ter sprake komen. “We mogen trots zijn op wat er bij Harmonie Kaatsheuvel tot stand is gebracht. Veel gediplomeerde jeugd met een perfecte opleiding. Het niveau is in de loop der jaren met sprongen vooruit gegaan. Ik trek me eraan op. Mijn zicht en gehoor zijn slechter geworden, maar daar heb ik me op aangepast, zodat ik voorlopig nog mijn partij kan meeblazen en niet hoef te denken aan stoppen.”